PVA را می‌توان برای مدت طولانی بدون تغییر شکل ذخیره کرد، مگر اینکه مستقیماً با آب تماس پیدا کند. در طول ذخیره، مواد فرار ممکن است کمی باعث کاهش رطوبت و وزن شوند، اما این موضوع بر کیفیت PVA تأثیری نخواهد گذاشت. سپس، هنگامی که مواد فرار کم می‌شوند، PVA به راحتی رطوبت را جذب کرده و به وزن آن می‌افزاید.

اگر آلوده نباشد، محلول PVA به راحتی فاسد یا خراب نمی‌شود، که این امر باعث می‌شود نگهداری آن نسبت به هر محلول ماکرومولکولی دیگری آسان‌تر باشد.

پی وی ای 24-99سری‌های ۱۸-۹۹، ۱۷-۹۹، ۱۳-۹۹ از نوع الکل‌کافت کامل و با ویسکوزیته بالا هستند. اگر به خمیری با غلظت بالاتر از ۸٪ تبدیل شوند، می‌توانند در دمای محیط کمتر از ۲۰ درجه سانتیگراد با ویسکوزیته افزایش‌یافته نگهداری شوند و به دلیل تبلور مولکول بدون هیچ تغییری در ماهیت، ژل تشکیل دهند. سیالیت آنها پس از گرم شدن و هم زدن می‌تواند به حالت اولیه بازگردد. برای جلوگیری از چنین اتفاقاتی، در زمستان می‌توان نوع PVA مقاوم در برابر یخ‌زدگی یا محصولات مشابه با درجه الکل‌کافت ۸۸-۹۷ (مول بر مول)٪ که در مقاومت در برابر آب PVA کمی ضعیف عمل می‌کنند، یا با ترکیبی از انواع الکل‌کافت کامل و جزئی برای مقاومت در برابر یخ‌زدگی انتخاب کرد.

برای PVA با درجه الکل‌زدایی کوچکتر از 99 (مول بر مول) درصد، ویسکوزیته آن با احتمال کم ژل شدن در دماهای پایین سازگار است.

مخازن استیل ضد زنگ برای نگهداری خمیر PVA مناسب هستند. در صورت موجود بودن فقط ظروف آهنی یا کربن استیل، می‌توان 0.05٪ نیترات سدیم یا بنزوات سدیم را به خمیر PVA اضافه کرد تا از زنگ زدگی جلوگیری شود.

با توجه به مدت طولانی نگهداری، محلول PVA تصفیه نشده در آب به راحتی کپک زده و پوسیده می‌شود، در حالی که می‌توان مقداری ماده ضدعفونی کننده 0.01٪ تا 0.05٪، مانند اسید سالیسیلیک، به آن اضافه کرد.